Hanabi_Hyuuga opowiada o swoim świecie...

Dzień Dobry wszystkim użytkowniczkom^^...

Ta bajka jest o mnie i o moim małym światku...gdzie wszyscy żyją w idealnej harmonii...

Dzisiaj nie ma za wielu marzycieli, którzy mogliby tworzyć swój własny idealny świat...Ja do nich należę...
Jest mi z tym trudno...Ba...bardzo trudno...W tym moim świecie znajduje się:
-powalona rodzinka...(z którą chcę się zachować jak Itachi-kun...)
-fałszywe przyjaciółki szkolne(z którymi dawno skończyłam...)
-oraz najgorsze zło...brak akceptacji mnie i mojego świata...(przez co nocami nie śpię i płaczę)

Gdzie się tylko nie ruszę wszędzie widzę ból i cierpienie...To mnie przeraża...Ze światem zewnętrznym kontaktuję się przez moje "dzieła"...
W tych dziełach zawarte jest to, że wszyscy otaczają mnie troską i zrozumieniem...tylko w rysunkach czuję ukojenie bólów...bo w świecie zewnętrzym tego nie doznaję...
Byłe przyjaciółki próbują mnie uratować przed moim chłopakiem...
Powalony wychowawca też...
Rodzina moja...uchm...tzn. nie mam rodziny...ale takiej pełnej...
Więc...do kogo mam się zwrócić? Do byłych przyjaciół...? Do wychowawcy...? Do rodziny...?
Chyba nie...
Więc do kogo jak nie do was?
Zawsze mogę na was liczyć...Tylko na was...
Wy mi zastępujecie rodzinę...Nie zauważyłyście?
Nie zauważyłyście, że jesteśmy jak siostry? Małe sprzeczki...a potem i tak to zapominamy...
Może powiecie mi,że nie potrafię żyć...ale ja tak zawsze miałam...
Tylko wam się dam zrozumieć...Nikomu innemu...(no prócz chłopakowi, nie? 8) )
Dzięki wam doceniam świat...Doceniam jego zalety...
Ale nie potrafię zrozumieć negatywów...
Wiecie...tak żeby się wszystkim upodobać to wcielam się w tego kogoś, kim wcale nie jestem...Próbuję z całych sił być delikatna...Być słodka i urocza...ale i to mi się nie udaje... wszyscy prócz was mają do mnie pretensje...czemu jestem taka dziwna...
I to mi tak ciąży na sercu...że dlaczego niby muszę żyć...jeśli wszystkim zawdzam...
Jeśli się zapytacie 'dlaczego nie jestem sobą?' to odpowiedź już będziecie znały...
Bo nawet jeśli jestem sobą, to i tak wszyscy mają pretensje...

Czyż to nie jest głupie?
No cóż...Ja od pewnego czasu jestem zdołowana... K*****i woli ode mnie bardziej jakąs zasraną K*****i...Rodzinka każe mi się zmienić i to natychmiast... bo nie potrafię być normalna...
ale jak ja mam być normalna jeżeli przeżywam kryzys za kryzysem...?
Nawet rysowanie nie pomaga...

Więc się WAS pytam...

[color=red] CO MAM ROBIĆ, MOJE DROGIE?? [/color]

Odpowiedzi przesyłacie na pw...

Wysłany: Czw 19:06, 01 Mar 2007

Tego ja tutaj napiszę^^"My jesteśmy takie SAME!!(No prawie)Moi przyjaciele ze szkoły jeszcze nigdy mnie nie opuścili przez około 2 lata^^Rodzinkę też mam powaloną...ale boję się jednego.Kiedy pójdę do gim. to się rozpadnie.Wszyscy będą w innych klasach...i nikt mnie nie rozumie z poza mojej klasy.Rocznik '93 w mojej szkole jest fatalny i z pewnością te nastepne lata bedą STRASZNE.Uważają tylko:głupia,gruba,brzydka...nabijają się ze mnie,że oglądam anime;(Więc zawsze możesz na mnie liczyć^^jak na siostrę...:-)

Wysłany: Pią 13:44, 02 Mar 2007

Arigato Tsunade-chan...^^
Arigato że mnie pocieszasz...^^
Wszystkie jesteście super...
i tylko wam ufam...

Wysłany: Pią 20:36, 02 Mar 2007

Zawsze możesz na nas liczyć(a z pewnością na mnie;)